Paulo Coelho - Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;

 Ποτέ δε χρησιμοποίησα “κατάλογο”, ούτε ονομαστική κατάσταση. Μ’ ένα πλάνο του τμήματος επικοινωνούσαμε μια χαρά, γινόμασταν όλοι μια παρέα. Έτσι και τώρα δε θα αναφερθώ σε κάθε μαθητή ή μαθήτρια με βάση την αλφαβητική κατανομή των ονομάτων τους. Σκέφτηκα να ξεκινήσω από αριστερά προς τα δεξιά όπως έχουν τοποθετηθεί στη φωτογραφία. (Τώρα, γιατί από αριστερά προς τα δεξιά κι όχι αντίστροφα, το καταλαβαίνετε. Έτσι έχει μάθει το μάτι μας να σαρώνει τις σελίδες των βιβλίων και το χέρι μας να γεμίζει με λέξεις ένα κενό χαρτί).

Έτσι ξεκινάμε με τη Βαλεντίνα!

Βαλεντίνα βρήκα για σένα μια πολύ όμορφη ιστορία:

Paulo Coelho - Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;  

Ο Cassan Said Amer λέει μια ιστορία για έναν λέκτορα που ξεκίνησε ένα σεμινάριο κρατώντας ψηλά ένα εικοσαδόλλαρο και ρωτώντας:
- Ποιος θέλει αυτό το εικοσαδόλλαρο;
Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο λέκτορας είπε:
- Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
- Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
- Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα - βρώμικο και τσαλακωμένο. Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
- Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή - είπε ο λέκτορας.
Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να είναι ένα εικοσαδόλλαρο.

Πολλές φορές στη ζωή μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο.