Τι είναι το ασήμι

Της Ευαγγελίας!

Ένα παιδί ρώτησε τον πατέρα του:

–Τι είναι το ασήμι;

–Θα σου δείξω, του είπε ο πατέρας του.

Πήρε ένα κομμάτι συνηθισμένο γυαλί και το έβαλε μπροστά του. Το παιδί μπορούσε να δει μέσα απ’ το γυαλί το δρόμο, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τον ουρανό…

Μετά ο πατέρας είπε:

–Κοίτα καλά: περνώ από πίσω με ασήμι την επιφάνεια του γυαλιού και τώρα δεν μπορείς να δεις τίποτα.

Το μόνο που βλέπεις είναι ο εαυτός σου!

Η ικανότητα να θυμάσαι

Της Βασιλικής!

Ένας σοφός γέρος περπατούσε πάνω σ’ ένα χιονισμένο αγρό, όταν είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έκλαιγε:

– Γιατί κλαίτε; ρώτησε εκείνος.

– Γιατί θυμήθηκα τη ζωή μου, τα νιάτα μου, την ομορφιά μου, τον άνδρα που αγαπούσα. Ο Θεός είναι σκληρός που μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Ήξερε πως θα τα θυμηθώ και θα κλάψω.

Ο γέρος κοιτούσε κάπου μακριά και χαμογελούσε. Η γυναίκα με απορία ρώτησε:

– Τι βλέπετε εκεί;

– Λιβάδι τριαντάφυλλων, είπε ο σοφός, ο Θεός ήταν γενναιόδωρος όταν μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Εκείνος ήξερε πως το χειμώνα θα μπορέσω να θυμηθώ την άνοιξη και να χαμογελάσω.

Π. Κοέλιο

Ένα ποίημα του Κίπλινγκ για τους Νέους μεταφρασμένο από τον Λουντέμη: Αν ....

Του Παύλου!

Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη

κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.

Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει

στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…

Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…

Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…

Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…

Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…

Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.

Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.

Αν στο λεπτό μπορείς να δώσεις Εξήντα δευτερόλεπτα να βιωθούν όπως πρέπει.
Δική σου τότε θα είναι η Γη και ό, τι πάνω της έχει.
Και κάτι ακόμη πιο πολύ:
Άνθρωπος θα ‘σαι γιε μου

Λίγοι κόκκοι καφέ ...

Της Κατερίνας!                                                                              

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη.

Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει.
Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά.
Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο αυγά, και στο τελευταίο κόκκους καφέ….
Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας.
Έβγαλε τα καρότα έξω απ/το νερό και τα έβαλε σ’ένα μπωλ, τα αυγά τα έβαλε σ’ένα άλλο και τον καφέ σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: ‘πες μου τι βλέπεις’….
‘Καρότα, αυγά και καφέ’, της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά της ζήτησε να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.
Τέλος, της ζήτησε να πιει μια γουλιά απ/τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: ‘τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;’.

Η μητέρα της, της εξήγησε ότι το καθένα απ/αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.
Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά..
Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
‘Ποιο από αυτά είσαι εσύ;’ ρώτησε την κόρη της.
‘Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;’ Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;’
Σκέψου το λίγο: Τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες ‘υγρό’ πνεύμα, αλλά μετά από ή μια δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερη και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;
Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους.

Η στάμνα με το κουσούρι

Της Αργυρώς                                                                               

Σ' ένα μέρος, όπου το νερό σπανίζει, μια κυρία έφερνε καθημερινά νερό απ' την πηγή στο σπίτι της με δύο στάμνες, κρεμασμένες από ένα μακρύ κονταρόξυλο στηριγμένο στους ώμους της. Η μία στάμνα είχε ρωγμή, ενώ η άλλη ήταν εντάξει και πάντα έφερνε όλο το νερό στο σπίτι. Η στάμνα με τη ρωγμή έφερνε μόνο το μισό νερό.


Δυο χρόνια, καθημερινά η κυρία έφερνε στο σπίτι της μόνο μιάμιση στάμνα νερό. Βεβαίως η γερή στάμνα περηφανευόταν για το κατόρθωμά της, αλλά η ελαττωματική στάμνα ένιωθε ντροπή και ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί δεν έκανε τη δουλειά της όπως θα έπρεπε.

Μια μέρα, δίπλα στην πηγή η στάμνα με το κουσούρι, μίλησε στην κυρία και είπε:
- Σου ζητώ συγνώμη, νιώθω τύψεις απέναντί σου.
- Γιατί; Τι έγινε;
- Στη διάρκεια των δύο χρονών, μπόρεσα να κουβαλήσω στο σπίτι μόνο το μισό νερό. Εξ αιτίας αυτής της ρωγμής έχανα το άλλο μισό στο δρόμο, απ' την πηγή στο σπίτι. Αυτό το ελάττωμά μου, δε σου έδωσε τη δυνατότητα να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα του κόπου σου, είπε η στάμνα με στενοχώρια.

- Τώρα, όταν θα επιστρέφουμε στο σπίτι, θέλω να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια στον δρόμο μας είπε η κυρία.

Πράγματι, από τη μια πλευρά του δρόμου είχε πολύ όμορφα λουλούδια και η στάμνα τα είδε. Τότε η κυρία σταμάτησε και είπε:
- Ελπίζω να αντιλήφθηκες, πως τα λουλούδια φυτρώνουν μόνο απ' τη δική σου πλευρά και όχι από την πλευρά της γερής στάμνας; Εγώ από την πρώτη στιγμή ήξερα για το ελάττωμά σου και το χρησιμοποίησα προς όφελος. Έσπειρα λουλούδια από την πλευρά σου και εσύ κάθε μέρα τα πότιζες με τη ρωγμή σου. Έτσι, στη διάρκεια των δύο ετών, μάζευα όμορφα λουλούδια για να στολίζω το τραπέζι του σπιτιού μου.

Χωρίς εσένα, έτσι όπως είσαι με ελάττωμα, δε θα είχαμε αυτή την ομορφιά στο σπίτι.*  

Δες την παραπάνω ιστοριούλα με εικόνα και ήχο εδώ.

Του Λεωνίδα!

Το χρήμα πρέπει να κινείται!

Σε μια μικρή πόλη έφτασε ένας πλούσιος ταξιδιώτης.

Στο ξενοδοχείο άφησε στον ιδιοκτήτη 100 δολάρια και ανέβηκε να δει τα δωμάτια.

Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει στον χασάπη για να του δώσει το χρέος. Ο χασάπης αμέσως τρέχει στον κτηνοτρόφο και του δίνει το χαρτονόμισμα για το κρέας που πήρε πριν. Ο κτηνοτρόφος πάει στο κατάστημα και πληρώνει το χρέος του για τις τροφές των ζώων. Ο μαγαζάτορας τρέχει στην φαρμακοποιό και της δίνει το χρέος του, γιατί του έδωσε φάρμακα για το παιδί του όταν δεν είχε λεφτά. Η φαρμακοποιός τρέχει στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και του δίνει το χρέος της για τα δωμάτια που νοίκιασε την προηγούμενη εβδομάδα για τους συγγενείς της.

Του Πέτρου!

Το λιοντάρι, το σκοινί και το κερί

 Είσαι στην Αφρική. Είσαι δεμένος από ένα σκοινί και κρεμασμένος από ένα δέντρο.

Το σκοινί είναι στερεωμένο στο έδαφος, ένα κερί καίει αργά-αργά το σκοινί κι ένα λιοντάρι περιμένει να γίνετε το γεύμα του.

Μπορείς να βρείς έναν τρόπο να μείνει άθικτο το σκοινί και... το λιοντάρι νηστικό;