Η φύση αγαπά την αλήθεια, και η αλήθεια της φύσης διεκδικεί το δικαίωμα να εκτίθεται μόνο σε όσους την ποθούν. Φ. Ντοστογιέφσκι

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διδακτικές ιστορίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διδακτικές ιστορίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

ΟΠΩΣ ΠΕΡΣΙ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΦΟΙΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ  Β.

Νερό; Ποιο νερό;

Δύο νεαρά ψάρια εκεί που κολυμπούσαν συνάντησαν ένα γέρικο ψάρι που κολυμπούσε προς το μέρος τους. Τα χαιρέτισε λέγοντας: "Καλημέρα νεαροί μου! Πως είναι το νερό σήμερα;" Τα δυο ψάρια δεν απάντησαν και συνέχισαν να κολυμπούν. Σε μια στιγμή σταματά το ένα, κοιτάζει απορημένα το άλλο και το ρωτά: "Τι είναι το νερό, ρε συ;"


Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας : Τα ψάρια είναι τα τελευταία που θα αναγνωρίσουν το νερό.
Με άλλα λόγια, η πιο φανερή, η πιο σημαντική πραγματικότητα στη ζωή μας είναι εκείνη που δύσκολα θα τη δούμε και θα μιλήσουμε γι αυτή. Η γνώση δεν μετρά. Το σημαντικό είναι η επίγνωση. Να έχεις επίγνωση του τι είναι πραγματικά σημαντικό, που όμως είναι κρυμμένο από την επιφανειακή ματιά. Βρίσκεται όμως γύρω μας και θα πρέπει να θυμίζουμε στον εαυτό μας κάθε φορά ότι είναι εκεί.


ΤΟΥ ΑΛΚΗ
  Το Δέντρο
Είχε το Δέντρο δυο κλώνους. Και κάθε κλώνος ήταν βαρυφορτωμένος με φρούτα. Φρούτα όμορφα, γυαλιστερά σαν πετράδια, ζουμερά και ολόγλυκα. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν. Και λέω έδειχναν γιατί κανείς, ποτέ, δεν είχε τολμήσει να τα δοκιμάσει.
Ένας πανάρχαιος θρύλος, παλιός όσο και το Δέντρο, το έλεγε πολύ καθαρά: ο ένας κλώνος είχε φρούτα γλυκά και θρεπτικά, ο άλλος όμως είχε καρπούς δηλητηριασμένους. Συνέχεια ...

ΤΟΥ  ΓΙΩΡΓΟΥ  Γ
« ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ» – Χόρχε Μπουκάι
Τη μέρα εκείνη ο Χόρχε με περίμενε με ένα παραμύθι.
Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό


ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ
Ο σκύλος του Αλκιβιάδη
Ο Αλκιβιάδης λοιπόν, αυτός ο υπερφίαλος, ματαιόδοξος, εγωπαθής και τελικά προδότης της πόλης του Αθηναίος αγόρασε κάποτε έναν σκύλο σπάνιας ράτσας, στην τιμή των 70 μνων (7.000 αρχαίες δραχμές), για τον οποίο ασφαλώς η Αθήνα θα μίλησε πολύ.
 Όταν σταμάτησαν να μιλάνε για τον «σκύλο του Αλκιβιάδη», αυτός έκοψε την πολύ ωραία ουρά του σκύλου του, ώστε να ξαναρχίσουν να μιλάνε γι' αυτόν!
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο -που έγραψε αυτή την ιστορία 5,5 αιώνες μετά- όταν οι φίλοι του τον επιτίμησαν γι' αυτή του την πράξη, ο Αλκιβιάδης τους είπε: «Θέλω οι Αθηναίοι να μιλάνε γι' αυτό, ώστε να μη λένε τίποτα χειρότερο για μένα»!

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ
Ο φτωχός και ο πλούσιος
Σε ένα χωριό της Ανατολής ζούσε κάποτε μία πολύ φτωχή οικογένεια που είχε εφτά παιδιά. Για σπίτι είχανε ένα καλύβι σκεπασμένο με καλαμιές και γύρω - γύρω πάλι φυλαγμένο με καλαμιές.
Το ψωμί της οικογένειας ήταν πάντα λιγοστό. Όταν βοηθούσε η τύχη φώναζαν τον πατέρα για δουλειά και για μεροκάματο, του δίνανε ένα ψωμί ή καμπόσο αλεύρι. Το αλεύρι που μαζεύονταν η μάνα το ζύμωνε και το φούρνιζε μέσα σ ' ένα λάκκο ...

Συνέχεια ...
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Ο ερευνητής
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής ...
.
ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ
Ο φούρνος του Χότζα
Ο Νασρεδίν Χότζας βάλθηκε κάποτε να χτίσει ένα φούρνο. Ενώ τον έχτιζε, τον πλησίασε ένας γείτονας και του είπε:
- Εδώ όταν πιάσει νοτιά, τα σαρώνει όλα. Εκεί που έχεις βάλει το άνοιγμα θα μπαίνει ίσια μέσα. Να βάλεις το άνοιγμα κατά το βοριά.
Ο Χότζας βρήκε σωστή τη συμβουλή. Γκρέμισε λοιπόν όσο είχε χτίσει και βάλθηκε να τον χτίζει με το άνοιγμα προς το βοριά. Μετά από λίγο πέρασε ένας άλλος γείτονας και του είπε:


ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Φακές ή Δανεικά

Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ? άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε ένα απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α! Διογένη, Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δε θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.» Ο Διογένης ...



ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
Μήπως αρχίσει τις μετάνοιες.
Σε κάποιο ταξίδι του ο Χότζας μπαίνει να περάσει τη νύχτα του σ’ ένα παμπάλαιο χάνι. Πέφτει για ύπνο αλλά από το φόβο και την αγωνία του δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Όλη νύχτα, από το ταβάνι ακούγονται θόρυβοι σαν να τρίζουν τα δοκάρια της σκεπής.
Το πρωί, πολύ νωρίς, κι ενόσω ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το ετοιμόρροπο κτήριο, συναντάει ...




ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ
Σκορπιός και Μοναχός
Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, ...

ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Το ρολόι που σταμάτησε στις επτά
Σ' έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς.
Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ' ένα ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στη διάρκεια της ημέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν το φοίνικα.

ΤΗΣ ΕYΗΣ
Η πεταλούδα που δεν πέταξε ποτέ.
Καθισμένος σε καρέκλα ύπνου
παρατηρώ ένα σκουλήκι να ανεβαίνει σέρνοντας το μεγάλο κορμό της
βελανιδιάς. Τα μάτια μου έμειναν εκεί καρφωμένα
με μια αγωνία στις άκρες του χρόνου
Κι έτσι πέρασαν οι μέρες
τα χρόνια
η ζωή
και το σκουλήκι κλεισμένο στο άσπρο κουκούλι της μαγείας του άρχισε να
μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη πεταλούδα ...

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Η ιστορία με την αλατένια κούκλα
 Μια μέρα ρώτησε τον Νασδρεντίν Χότζα ένας μαθητής του: Πες μου δάσκαλε, πως θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;
Ο Νασδρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός το μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε: «σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι». «Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλος τον κοροϊδεύει.  «Άκου την ιστορία, λοιπόν, είπε ο Νασδρεντίν, όχι όμως με τα αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου.
Και να η ιστορία που είπε ο Νασδρεντίν.

ΤΗΣ ΣΑΒΒΙΝΑΣ
Η ιστορία ενός μολυβιού (του Paolo Coelho,)

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο....

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
Ύμνος στην αισιοδοξία...

Η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, μ' ένα λουλούδι στο χέρι...Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις...Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος... Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους... Έχεις πάντα το χρόνο να σηκωθείς...Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε...Γι' αυτό και γίνονται θρύψαλα...
" Πηγή: Το χρώμα του φεγγαριού-Α.Παπαδάκη...


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ

Διαγωνισμός τραγουδιού

Μια φορά έφτασε στη ζούγκλα μια κουκουβάγια που είχε ζήσει αιχμάλωτη και εξήγησε σε όλα τα ζώα τις συνήθειες των ανθρώπων.
'Έλεγε, για παράδειγμα, ότι στις πόλεις οι άνθρωποι ταξινομούσαν τους καλλιτέχνες με βάση τη δεξιοτεχνία τους, με στόχο να ξεχωρίσουν τους καλύτερους σε κάθε τομέα - ζωγραφική, σχέδιο, τραγούδι..
Η ιδέα να υιοθετήσουν ανθρώπινες συνήθειες κέρδισε ...



ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ
Ο κύκλος του 99
Ζούσε μια φορά και έναν καιρό ένας βασιλιάς. Αν και είχε τα πάντα ήταν συνέχεια θλιμμένος. Είχε και έναν υπηρέτη που ήταν συνέχεια πανευτυχής! Κάθε μέρα τραγουδούσε και χαμογελούσε! Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Μια μέρα ο βασιλιάς τον φώναξε να τον ρωτήσει ποιο ήταν το μυστικό ...
 

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Μαθήματα φυσικής.

Του Ιωάννη που του αρέσει η Φυσική Γενικής Παιδείας


Το παρακάτω κείμενο αφορά μια ερώτηση που τέθηκε σε μια εξέταση Φυσικής στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης:

Περιγράψτε πως μπορούμε να μετρήσουμε το ύψος ενός ουρανοξύστη χρησιμοποιώντας ένα βαρόμετρο"

Ένας φοιτητής απάντησε :

"Δένετε ένα μακρύ σπάγκο στο λαιμό του βαρόμετρου, τότε κατεβάζετε το βαρόμετρο από την ταράτσα στο έδαφος. Το μήκος του νήματος συν το μήκος του βαρομέτρου θα είναι ίσο με το ύψος του κτιρίου."

Αυτή η πρωτότυπη απάντηση, έκανε έξω φρενών τον εξεταστή έτσι ώστε ο φοιτητής κόπηκε αμέσως. Ο φοιτητής προσέφυγε στις αρχές του πανεπιστημίου διαμαρτυρόμενος ότι η απάντησή του ήταν αναμφίβολα σωστή, και το πανεπιστήμιο όρισε έναν ανεξάρτητο εξεταστή να διερευνήσει την υπόθεση. Ο διαιτητής αυτός έκρινε ότι η απάντηση ήταν πράγματι σωστή, αλλά δεν έδειχνε καμιά αξιοσημείωτη γνώση της φυσικής. Για να διαλευκανθεί τελείως το θέμα αποφασίστηκε να καλέσουν το σπουδαστή και να του αφήσουν έξι λεπτά μέσα στα οποία αυτός έπρεπε να δώσει μια προφορική απάντηση που να δείχνει μια εξοικείωση με τη φυσική σκέψη. Για πέντε λεπτά αυτός παρέμεινε σιωπηλός, βυθισμένος σε σκέψεις. Ο εξεταστής του θύμισε ότι ο χρόνος τελείωνε, και ο σπουδαστής απάντησε ότι ήδη είχε στο μυαλό του αρκετές συναφείς απαντήσεις αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει ποια να χρησιμοποιήσει. Στην προτροπή να βιαστεί, ο σπουδαστής απάντησε ως εξής:

"Κατ' αρχήν μπορείς να ανεβάσεις το βαρόμετρο στην κορυφή του ουρανοξύστη, να το αφήσεις να πέσει στο δρόμο και να μετρήσεις το χρόνο που κάνει να φτάσει στο έδαφος. Το ύψος του κτιρίου μπορεί τότε να βρεθεί από τον τύπο H=1/2gt2 . Αλλά αλίμονο στο βαρόμετρο. Ή αν υπάρχει ηλιοφάνεια μπορείς να μετρήσεις το ύψος του βαρόμετρου, να το στήσεις όρθιο στο έδαφος και να μετρήσεις το μήκος της σκιάς του. Να μετρήσεις ύστερα το μήκος της σκιάς του ουρανοξύστη, και τέλος με απλή αριθμητική αναλογία να βρεις το πραγματικό ύψος του ουρανοξύστη. Αλλά αν θέλεις να κάνεις μια πραγματικά επιστημονική δουλειά, θα μπορούσες να δέσεις ένα μικρού μήκους νήμα στο βαρόμετρο και να το βάλεις σε ταλάντωση σαν εκκρεμές, πρώτα στο έδαφος και μετά στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Το ύψος θα μπορούσε στη συνέχεια να βρεθεί μετρώντας και συγκρίνοντας τις δυο περιόδους οι οποίες είναι αντιστρόφως ανάλογες των τετραγωνικών ριζών των επιταχύνσεων της βαρύτητας, στο έδαφος και στο ύψος του ουρανοξύστη. Η επιτάχυνση της βαρύτητας εξαρτάται με τη σειρά της από το ύψος από την επιφάνεια της γης και συνεπώς γνωρίζοντας την επιτάχυνση της βαρύτητας στην ταράτσα βρίσκουμε το ύψος. Ή αν ο ουρανοξύστης διαθέτει μια εξωτερική σκάλα κινδύνου θα ήταν ευκολότερο να ανεβείς τη σκάλα και να βάλεις διαδοχικά σημάδια επαναλαμβάνοντας το μήκος του βαρόμετρου. Μετά να προσθέσεις όλα αυτά τα μήκη. Αν απλώς βαριόσουν, και ήθελες να χρησιμοποιήσεις το βαρόμετρο με ορθόδοξο τρόπο, μπορούσες να μετρήσεις την ατμοσφαιρική πίεση στην ταράτσα και στο έδαφος και να μετατρέψεις την διαφορά των milibars σε αντίστοιχη διαφορά σε μέτρα. Αλλά επειδή ως φοιτητές συνεχώς παροτρυνόμαστε να ασκούμε την ανεξαρτησία του μυαλού και να εφαρμόζουμε επιστημονικές μεθόδους, αναμφίβολα ο καλύτερος τρόπος θα ήταν, να χτυπήσουμε την πόρτα του θυρωρού και να του πούμε: ' Αν θα σου άρεσε να έχεις ένα ωραίο καινούριο βαρόμετρο, θα σου χαρίσω αυτό αν μου πεις το ύψος του ουρανοξύστη'.

Ο σπουδαστής αυτός ήταν ο NIELS BOHR ο μόνος Δανός που κέρδισε το βραβείο Nobel της Φυσικής.

Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»...



Της Νάσιας!

Ένας πλούσιος πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να δείξει στο γιο του πώς είναι η αθλιότητα της φτώχειας, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»

«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

«Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές...

Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...

Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα...

Εμείς αγοράζουμε τα νεκρά φαγητά μας, αυτοί πάλι τρώνε ακόμη ζωντανά φρούτα και λαχανικά από τον κήπο τους...

Εμείς ακούμε CD. Αυτοί απολαμβάνουν μια συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα.

Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό ,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα...

Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από την «φτώχεια» τους...

Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, συνδέονται με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένεια τους».

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του...


Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μου έδειξες πόσο φτωχοί είμαστε...»


"Φλιτζάνια με καφέ"

Της Δέσποινας!


Μια ομάδα απόφοιτων ενός γνωστού πανεπιστημίου μετά από πολύ καλή επαγγελματική σταδιοδρομία ήρθαν ως επισκέπτες στον αγαπημένο καθηγητή τους. Φυσικά μέσα στη συζήτηση οι πρώην φοιτητές παραπονέθηκαν για τις πολλές δυσκολίες και για τα ατέλειωτα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ο καθηγητής πρότεινε στους επισκέπτες του καφέ, πήγε στην κουζίνα και σε λίγο επέστρεψε με δίσκο με καφετιέρα και πολλά διάφορα φλιτζάνια: πορσελάνινα, γυάλινα, πλαστικά, κρυστάλλινα…

Όταν οι επισκέπτες πήρανε ο καθένας το φλιτζανάκι του ο καθηγητής είπε:

– Προσέξτε, πήρατε τα πιο όμορφα και ακριβά φλιτζανάκια και πάνω στον δίσκο έμειναν μόνο τα απλά και φτηνά. Βεβαίως, είναι φυσικό να θέλετε το καλύτερο για τον εαυτό σας, αλλά δυστυχώς αυτό είναι η πηγή των προβλημάτων και του άγχους σας. Πρέπει να κατανοήσετε πως το φλιτζανάκι δεν κάνει τον καφέ καλύτερο. Στην ουσία αυτό που θέλατε είναι ο καφές και όχι το φλιτζανάκι, αλλά εσείς διαλέξατε το καλύτερο και μετά εξετάζατε προσεκτικά τι φλιτζάνι πήρε ο καθένας.

Και τώρα πρέπει να αντιλαμβάνεστε πως η ζωή είναι ο καφές, ενώ η δουλειά, τα χρήματα, η θέση σας μέσα στην κοινωνία είναι τα φλιτζανάκια. Δηλαδή είναι στην ουσία μόνο και μόνο εργαλεία για να περιβάλλουν το περιεχόμενο, τη Ζωή. Ό, τι φλιτζανάκι και να έχουμε αυτό δεν καθορίζει και δεν αλλάζει την ποιότητα της Ζωής μας. Πολλές φορές συγκεντρώνουμε την προσοχή μας πάνω σε φλιτζανάκι και ξεχνάμε να απολαμβάνουμε την γεύση του καφέ.



Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που έχουν όλα τα καλύτερα, αλλά εκείνοι που βγάζουν όλα τα καλύτερα απ’ αυτά που έχουν.

Θέλεις να δεις τον Θεό;

Του 3ου Γιώργου (Στη Φωτό...)

Κάποτε ένας βασιλιάς κατακτητής νίκησε τον αντίπαλο στρατό και ιππεύοντας μπήκε στην πόλη. Το χάος και ο πανικός στους δρόμους της πόλης ήταν έκδηλοι. Όλοι προσπαθούσαν να σωθούν απ' το σκληρό εχθρό. Ξαφνικά ο βασιλιάς είδε έναν γέρο που συγκεντρωμένος προσευχόταν. Η ηρεμία και η αφοσίωση ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του γέροντα και προξένησαν έκπληξη στον βασιλιά. Περικυκλωμένος από τους καβαλάρηδες-συνοδούς ο βασιλιάς πλησίασε τον γέροντα ο οποίος συνέχιζε την προσευχή του.


Ο βασιλιάς φώναξε:

- Ανόητε! η βλακεία σου σου στέρησε και το φόβο. Μήπως νομίζεις πως οι ανόητες προσευχές σου θα σε προστατέψουν απ' το ανελέητο σπαθί;

Ο ατάραχος γέροντας απάντησε:

- Όλα είναι υπό τη θέληση του Θεού.

Ο βασιλιά γέλασε φωναχτά. Η συνοδεία του άρχισε να κοροϊδεύει τον ανυπεράσπιστο γέρο. Όταν ο βασιλιάς ηρέμησε, είπε:

- Με αναγκάζεις να σου δώσω ένα σκληρό μάθημα που θα σε συνετίσει. Εάν τώρα, αμέσως δε μου δείξεις τον Θεό σου, στον οποίον στηρίζεσαι, θα σε κρεμάσω.

- Θέλεις να δεις τον Θεό; ρώτησε ο γέροντας.

- Ναι, θέλω να μου τον δείξεις.

- Όμως πριν, πρέπει να εκπληρώσεις ένα όρο.

Ο υπεροπτικός βασιλιάς ξεστόμισε:

- Ακούω τον όρο σου.

- Θα σου δείξω τον Θεό, αν καταφέρνεις, μετρώντας μέχρι τα δέκα να κοιτάς τον ήλιο, χωρίς να μισοκλείνεις τα μάτια σου.

Ο βασιλιάς προσπάθησε, όμως δε μπόρεσε. Πρόλαβε να μετρήσει ως τα τρία όταν από τα μάτια έτρεξαν δάκρυα και μετά γύρισε το κεφάλι του.

Ο σοφός γέροντας είπε:

- Η περηφάνια, σου στέρησε το λογικό: θέλεις να δεις τον Θεό, αλλά δεν έχεις δυνάμεις να δεις ούτε το Δημιούργημά του!



Ο βασιλιάς έμεινε έκπληκτος από τη σοφία του γέροντα. Ύστερα έγινε μαθητής του.

"Σωκράτη, ξέρεις τι άκουσα"

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ!

Μια φορά ο Σωκράτης συνάντησε στο δρόμο έναν γνωστό του που του είπε:

- Σωκράτη, ξέρεις τι άκουσα για έναν από τους μαθητές σου;

- Περίμενε, πριν το πεις, θέλω να σκεφτείς και να κατανοήσεις κάτι. Είσαι σίγουρος ότι αυτό που θέλεις να πεις είναι αλήθεια;

- Όχι, το άκουσα από τον γείτονά μου και νόμιζα πως…

- Λοιπόν, είπε ο Σωκράτης, δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια ή όχι. Τότε πες μου, αυτό που ήθελες να πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Όχι, αντίθετα…

- Δηλαδή, θέλεις να πεις κάτι κακό, όμως δεν ξέρεις με σιγουριά αν είναι αλήθεια ή όχι. Τότε σκέψου και πες μου ειλικρινά, αυτό που θέλεις να πεις θα μου φέρει κάποιο όφελος;

- Ίσως, όχι…

- Λοιπόν, εάν θέλεις να μου πεις κάτι που είναι κακό, αναληθές και ανώφελο, τότε γιατί να το ακούσω;

- Ναι, Σωκράτη, νομίζω ότι έχεις δίκιο.

 Τι είναι το ασήμι

Της Ευαγγελίας!

Ένα παιδί ρώτησε τον πατέρα του:

–Τι είναι το ασήμι;

–Θα σου δείξω, του είπε ο πατέρας του.

Πήρε ένα κομμάτι συνηθισμένο γυαλί και το έβαλε μπροστά του. Το παιδί μπορούσε να δει μέσα απ’ το γυαλί το δρόμο, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τον ουρανό…

Μετά ο πατέρας είπε:

–Κοίτα καλά: περνώ από πίσω με ασήμι την επιφάνεια του γυαλιού και τώρα δεν μπορείς να δεις τίποτα.
Το μόνο που βλέπεις είναι ο εαυτός σου!

 Η ικανότητα να θυμάσαι

Της Βασιλικής!

Ένας σοφός γέρος περπατούσε πάνω σ’ ένα χιονισμένο αγρό, όταν είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα που έκλαιγε:

– Γιατί κλαίτε; ρώτησε εκείνος.

– Γιατί θυμήθηκα τη ζωή μου, τα νιάτα μου, την ομορφιά μου, τον άνδρα που αγαπούσα. Ο Θεός είναι σκληρός που μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Ήξερε πως θα τα θυμηθώ και θα κλάψω.

Ο γέρος κοιτούσε κάπου μακριά και χαμογελούσε. Η γυναίκα με απορία ρώτησε:

– Τι βλέπετε εκεί;

– Λιβάδι τριαντάφυλλων, είπε ο σοφός, ο Θεός ήταν γενναιόδωρος όταν μου έδωσε την ικανότητα να θυμάμαι. Εκείνος ήξερε πως το χειμώνα θα μπορέσω να θυμηθώ την άνοιξη και να χαμογελάσω.

Π. Κοέλιο

 Ένα ποίημα του Κίπλινγκ για τους Νέους μεταφρασμένο από τον Λουντέμη:

Αν ....

Του Παύλου!


Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.

Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…

Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…

Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…

Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…

Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…

Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.

Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.

Αν στο λεπτό μπορείς να δώσεις Εξήντα δευτερόλεπτα να βιωθούν όπως πρέπει.
Δική σου τότε θα είναι η Γη και ό, τι πάνω της έχει.
Και κάτι ακόμη πιο πολύ:
Άνθρωπος θα ‘σαι γιε μου

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Λίγοι κόκκοι καφέ ...

Της Κατερίνας!                                                                              

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη.

Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει.
Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά.
Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο αυγά, και στο τελευταίο κόκκους καφέ….
Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας.
Έβγαλε τα καρότα έξω απ/το νερό και τα έβαλε σ’ένα μπωλ, τα αυγά τα έβαλε σ’ένα άλλο και τον καφέ σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: ‘πες μου τι βλέπεις’….
‘Καρότα, αυγά και καφέ’, της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά της ζήτησε να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.
Τέλος, της ζήτησε να πιει μια γουλιά απ/τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: ‘τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;’.

Η μητέρα της, της εξήγησε ότι το καθένα απ/αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.
Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά..
Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
‘Ποιο από αυτά είσαι εσύ;’ ρώτησε την κόρη της.
‘Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;’ Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;’
Σκέψου το λίγο: Τι από αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες ‘υγρό’ πνεύμα, αλλά μετά από ή μια δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερη και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;
Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους.

Η στάμνα με το κουσούρι

Της Αργυρώς                                                                               


Σ' ένα μέρος, όπου το νερό σπανίζει, μια κυρία έφερνε καθημερινά νερό απ' την πηγή στο σπίτι της με δύο στάμνες, κρεμασμένες από ένα μακρύ κονταρόξυλο στηριγμένο στους ώμους της. Η μία στάμνα είχε ρωγμή, ενώ η άλλη ήταν εντάξει και πάντα έφερνε όλο το νερό στο σπίτι. Η στάμνα με τη ρωγμή έφερνε μόνο το μισό νερό.


Δυο χρόνια, καθημερινά η κυρία έφερνε στο σπίτι της μόνο μιάμιση στάμνα νερό. Βεβαίως η γερή στάμνα περηφανευόταν για το κατόρθωμά της, αλλά η ελαττωματική στάμνα ένιωθε ντροπή και ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί δεν έκανε τη δουλειά της όπως θα έπρεπε.

Μια μέρα, δίπλα στην πηγή η στάμνα με το κουσούρι, μίλησε στην κυρία και είπε:
- Σου ζητώ συγνώμη, νιώθω τύψεις απέναντί σου.
- Γιατί; Τι έγινε;
- Στη διάρκεια των δύο χρονών, μπόρεσα να κουβαλήσω στο σπίτι μόνο το μισό νερό. Εξ αιτίας αυτής της ρωγμής έχανα το άλλο μισό στο δρόμο, απ' την πηγή στο σπίτι. Αυτό το ελάττωμά μου, δε σου έδωσε τη δυνατότητα να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα του κόπου σου, είπε η στάμνα με στενοχώρια.

- Τώρα, όταν θα επιστρέφουμε στο σπίτι, θέλω να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια στον δρόμο μας είπε η κυρία.

Πράγματι, από τη μια πλευρά του δρόμου είχε πολύ όμορφα λουλούδια και η στάμνα τα είδε. Τότε η κυρία σταμάτησε και είπε:
- Ελπίζω να αντιλήφθηκες, πως τα λουλούδια φυτρώνουν μόνο απ' τη δική σου πλευρά και όχι από την πλευρά της γερής στάμνας; Εγώ από την πρώτη στιγμή ήξερα για το ελάττωμά σου και το χρησιμοποίησα προς όφελος. Έσπειρα λουλούδια από την πλευρά σου και εσύ κάθε μέρα τα πότιζες με τη ρωγμή σου. Έτσι, στη διάρκεια των δύο ετών, μάζευα όμορφα λουλούδια για να στολίζω το τραπέζι του σπιτιού μου.

Χωρίς εσένα, έτσι όπως είσαι με ελάττωμα, δε θα είχαμε αυτή την ομορφιά στο σπίτι.*  


Δες την παραπάνω ιστοριούλα με εικόνα και ήχο εδώ.

Του Λεωνίδα!

Το χρήμα πρέπει να κινείται!


Σε μια μικρή πόλη έφτασε ένας πλούσιος ταξιδιώτης.

Στο ξενοδοχείο άφησε στον ιδιοκτήτη 100 δολάρια και ανέβηκε να δει τα δωμάτια.

Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει στον χασάπη για να του δώσει το χρέος. Ο χασάπης αμέσως τρέχει στον κτηνοτρόφο και του δίνει το χαρτονόμισμα για το κρέας που πήρε πριν. Ο κτηνοτρόφος πάει στο κατάστημα και πληρώνει το χρέος του για τις τροφές των ζώων. Ο μαγαζάτορας τρέχει στην φαρμακοποιό και της δίνει το χρέος του, γιατί του έδωσε φάρμακα για το παιδί του όταν δεν είχε λεφτά. Η φαρμακοποιός τρέχει στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και του δίνει το χρέος της για τα δωμάτια που νοίκιασε την προηγούμενη εβδομάδα για τους συγγενείς της.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Του Πέτρου!

Το λιοντάρι, το σκοινί και το κερί

 Είσαι στην Αφρική. Είσαι δεμένος από ένα σκοινί και κρεμασμένος από ένα δέντρο.

Το σκοινί είναι στερεωμένο στο έδαφος, ένα κερί καίει αργά-αργά το σκοινί κι ένα λιοντάρι περιμένει να γίνετε το γεύμα του.

Μπορείς να βρείς έναν τρόπο να μείνει άθικτο το σκοινί και... το λιοντάρι νηστικό;




Της Μαριάννας!

Η Αλήθεια & το Ψέμα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν κάποτε η Αλήθεια ,ήταν μια πανέμορφη γυναίκα. Όλος ο κόσμος την αγαπούσε και την έβαζε στο σπίτι του. Από την άλλη μεριά, το Ψέμα ένα κακάσχημο τέρας, που μόνο στην όψη του τρόμαζε τους ανθρώπους, αναγκαζόταν να ζει κρυμμένο στις σπηλιές, πάντα έβρισκε τις πόρτες του κόσμου κλειστές για αυτό...

Έτσι λοιπόν αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στην Αλήθεια...


Βρέθηκαν σε ένα ξέφωτο έτοιμοι για Μάχη .. Δέκα μέρες και δέκα νύχτες πάλευαν ασταμάτητα, τα σπαθιά τους έβγαζαν φλόγες, τίποτα δεν σταμάταγε το Ψέμα μέχρι να υπάρξει κάποιος νικητής. Η Αλήθεια πάλευε με όλη της την δύναμη. Η κούραση ήταν χαραγμένη στα πρόσωπα τους , αλλά κανείς νικητής κανείς νικημένος ακόμα.


Κάποια στιγμή βρήκαν το κουράγιο να σηκώσουν και οι δυο τα σπαθιά τους, η ένταση ήταν στο ζενίθ της, ο στόχος ήταν το κεφάλι του αλλουνού.. Τι σύμπτωση όμως...Η Αλήθεια κατάφερε να κόψει το κεφάλι του Ψέματος και το Ψέμα να κόψει το κεφάλι της Αλήθειας...


Για μια στιγμή σιγή... Άρχισαν να ψάχνουν στα τυφλά τα κεφάλια τους. Δυστυχώς όμως η Αλήθεια πήρε το κεφάλι του Ψέματος και το Ψέμα το κεφάλι της Αλήθειας.....

Και από τότε ο κόσμος δυσκολεύεται να τους αναγνωρίσει… Το Ψέμα γίνεται Αλήθεια και η Αλήθεια Ψέμα.....

Ένα όμορφο video για την αλήθεια και το ψέμα φτιαγμένο από μια κοπέλλα.

Του 2ου Γιώργου

Πόοις επίε Γιώγρο ότι τα Αλιγγκά τα μσαάς!

Aoccdrnig to a rscheearch at an Elingsh uinervtisy, it deosn't mttaer in waht oredr the ltteers in a wrod are, the olny iprmoetnt tihng is taht frist and lsat ltteer is at the rghit pclae. The rset can be a toatl mses and you can sitll raed it wouthit porbelm. Tihs is bcuseae we do not raed ervey lteter by it slef but the wrod as a wlohe.

Tου πρώτου Γιώργου (...στη φωτογραφία, για να μην έχουμε παρεξήγηση με τους άλλους δύο)

Ο γέρο Τσερόκι

  Κάποιο βράδυ, ένας παππούς της φυλής των Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για μια μάχη που γίνεται μέσα μας.

Γιέ μου, "Η μάχη αυτή, γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους: Ο ένας είναι κακός. Είναι θυμός, ζήλεια, θλίψη, λύπη, πλεονεξία, αλαζονεία, μνησικακία, κατωτερότητα, ψευτιά, υπεροψία και εγωισμός".
Ο "άλλος είναι καλός. Είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, γαλήνη, ταπεινοφροσύνη, καλοσύνη, φιλανθρωπία, κατανόηση, μεγαλοψυχία, αλήθεια, ευσπλαχνία και πίστη".

Ο εγγονός σκέφτηκε για μερικά λεπτά και μετά ρώτησε τον παππού του.
"Και ποιός λύκος νικάει παππού;"

Και ο γέρο Τσερόκι απλά απάντησε : "Αυτός που ταΐζουμε"

Του Μιχάλη:

Ο σοφός ασκητής


Ένας χαλίφης, λίγο πριν πεθάνει, για να αποφασίσει ποιον από τους δύο γιους του θα κάνει χαλίφη, τους φώναξε και τους είπε να πάνε στο κέντρο της ερήμου και να κάνουν έναν αγώνα δρόμου με τις καμήλες τους προς το χαλιφάτο. Τους ανακοίνωσε όμως πως χαλίφης θα γίνει αυτός που η καμήλα του θα τερματίσει δεύτερη!

Πράγματι, οι δυο νέοι έφεραν τις καμήλες τους στην έρημο, αλλά δεν ξεκινούσε κανείς. Πολύ προβληματισμένοι, βλέπουν έναν σοφό ασκητή και σκέφτονται να ρωτήσουν τη γνώμη του για το πως θα λύσουν το πρόβλημά τους.

Ο σοφός άντρας τους ψιθυρίζει κάτι και αμέσως αυτοί καβαλάνε τις καμήλες κι αρχίζουν να τρέχουν προς το χαλιφάτο.
Τι τους είπε ο ασκητής;

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Του Τάσου

Ο Παράδεισος


"Ένας άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη!
Όμως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και συνέχισε την πορεία του με τα δύο του ζώα. Φαίνεται ότι κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια κατάσταση.
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο.
- Καλημέρα.
- Καλημέρα.
- Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
- Αυτός είναι ο παράδεισος.
- Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε.
Του λέει ο φύλακας και του δείχνει την πηγή:
- Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε.
- Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης.
- Λυπάμαι πολύ, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άνδρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μια και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα περικυκλωμένη από δέντρα. Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άνδρας και είχε το κεφάλι του καλυμμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν. Λέει ο διαβάτης:
- Καλημέρα.
Ο άνδρας έγνεψε ως απάντηση με το κεφάλι του.
- Διψάμε πολύ το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ.
Λέει ο άνδρας δείχνοντας το μέρος:
- Υπάρχει πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του πήγαν στην πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άνδρα.
- Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε.
- Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος;
- Παράδεισος.
- Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μού είπε ότι εκείνο το μέρος ήταν ο παράδεισος.
- Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος, αλλά η κόλαση.
Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
- Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προξενήσει μεγάλο μπέρδεμα.
- Σε καμία περίπτωση, στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους φίλους τους!"
Μπορείς να "κατεβάσεις" αυτή την ιστορία κάνοντας "κλικ" εδώ.
Πάολο Κοέλιο