ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Β.
Νερό; Ποιο νερό;
Δύο νεαρά ψάρια εκεί που κολυμπούσαν συνάντησαν ένα γέρικο ψάρι που κολυμπούσε προς το μέρος τους. Τα χαιρέτισε λέγοντας: "Καλημέρα νεαροί μου! Πως είναι το νερό σήμερα;" Τα δυο ψάρια δεν απάντησαν και συνέχισαν να κολυμπούν. Σε μια στιγμή σταματά το ένα, κοιτάζει απορημένα το άλλο και το ρωτά: "Τι είναι το νερό, ρε συ;"
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας : Τα ψάρια είναι τα τελευταία που θα αναγνωρίσουν το νερό.
Με άλλα λόγια, η πιο φανερή, η πιο σημαντική πραγματικότητα στη ζωή μας είναι εκείνη που δύσκολα θα τη δούμε και θα μιλήσουμε γι αυτή. Η γνώση δεν μετρά. Το σημαντικό είναι η επίγνωση. Να έχεις επίγνωση του τι είναι πραγματικά σημαντικό, που όμως είναι κρυμμένο από την επιφανειακή ματιά. Βρίσκεται όμως γύρω μας και θα πρέπει να θυμίζουμε στον εαυτό μας κάθε φορά ότι είναι εκεί.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Γ
« ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ» – Χόρχε Μπουκάι
ΤΟΥ ΑΛΚΗ
Το Δέντρο
Είχε το Δέντρο δυο κλώνους. Και κάθε κλώνος ήταν βαρυφορτωμένος με φρούτα. Φρούτα όμορφα, γυαλιστερά σαν πετράδια, ζουμερά και ολόγλυκα. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν. Και λέω έδειχναν γιατί κανείς, ποτέ, δεν είχε τολμήσει να τα δοκιμάσει.
Ένας πανάρχαιος θρύλος, παλιός όσο και το Δέντρο, το έλεγε πολύ καθαρά: ο ένας κλώνος είχε φρούτα γλυκά και θρεπτικά, ο άλλος όμως είχε καρπούς δηλητηριασμένους. Συνέχεια ...
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Γ« ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ» – Χόρχε Μπουκάι
Τη μέρα εκείνη ο Χόρχε με περίμενε με ένα παραμύθι.
Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ
Ο σκύλος του Αλκιβιάδη
Ο Αλκιβιάδης λοιπόν, αυτός ο υπερφίαλος, ματαιόδοξος, εγωπαθής και τελικά προδότης της πόλης του Αθηναίος αγόρασε κάποτε έναν σκύλο σπάνιας ράτσας, στην τιμή των 70 μνων (7.000 αρχαίες δραχμές), για τον οποίο ασφαλώς η Αθήνα θα μίλησε πολύ.
Όταν σταμάτησαν να μιλάνε για τον «σκύλο του Αλκιβιάδη», αυτός έκοψε την πολύ ωραία ουρά του σκύλου του, ώστε να ξαναρχίσουν να μιλάνε γι' αυτόν!
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο -που έγραψε αυτή την ιστορία 5,5 αιώνες μετά- όταν οι φίλοι του τον επιτίμησαν γι' αυτή του την πράξη, ο Αλκιβιάδης τους είπε: «Θέλω οι Αθηναίοι να μιλάνε γι' αυτό, ώστε να μη λένε τίποτα χειρότερο για μένα»!
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ
Το ψωμί της οικογένειας ήταν πάντα λιγοστό. Όταν βοηθούσε η τύχη φώναζαν τον πατέρα για δουλειά και για μεροκάματο, του δίνανε ένα ψωμί ή καμπόσο αλεύρι. Το αλεύρι που μαζεύονταν η μάνα το ζύμωνε και το φούρνιζε μέσα σ ' ένα λάκκο ...
Συνέχεια ...
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ
Ο φτωχός και ο πλούσιος
Σε ένα χωριό της Ανατολής ζούσε κάποτε μία πολύ φτωχή οικογένεια που είχε εφτά παιδιά. Για σπίτι είχανε ένα καλύβι σκεπασμένο με καλαμιές και γύρω - γύρω πάλι φυλαγμένο με καλαμιές.Το ψωμί της οικογένειας ήταν πάντα λιγοστό. Όταν βοηθούσε η τύχη φώναζαν τον πατέρα για δουλειά και για μεροκάματο, του δίνανε ένα ψωμί ή καμπόσο αλεύρι. Το αλεύρι που μαζεύονταν η μάνα το ζύμωνε και το φούρνιζε μέσα σ ' ένα λάκκο ...
Συνέχεια ...
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Ο ερευνητής
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής ...
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής ...
.
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ
ΤΗΣ ΕYΗΣ
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ
Ο φούρνος του Χότζα
Ο Νασρεδίν Χότζας βάλθηκε κάποτε να χτίσει ένα φούρνο. Ενώ τον έχτιζε, τον πλησίασε ένας γείτονας και του είπε:
- Εδώ όταν πιάσει νοτιά, τα σαρώνει όλα. Εκεί που έχεις βάλει το άνοιγμα θα μπαίνει ίσια μέσα. Να βάλεις το άνοιγμα κατά το βοριά.
Ο Χότζας βρήκε σωστή τη συμβουλή. Γκρέμισε λοιπόν όσο είχε χτίσει και βάλθηκε να τον χτίζει με το άνοιγμα προς το βοριά. Μετά από λίγο πέρασε ένας άλλος γείτονας και του είπε:
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ
Φακές ή Δανεικά
Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ? άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε ένα απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α! Διογένη, Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δε θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.» Ο Διογένης ...
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
Μήπως αρχίσει τις μετάνοιες.
Σε κάποιο ταξίδι του ο Χότζας μπαίνει να περάσει τη νύχτα του σ’ ένα παμπάλαιο χάνι. Πέφτει για ύπνο αλλά από το φόβο και την αγωνία του δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Όλη νύχτα, από το ταβάνι ακούγονται θόρυβοι σαν να τρίζουν τα δοκάρια της σκεπής.
Το πρωί, πολύ νωρίς, κι ενόσω ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το ετοιμόρροπο κτήριο, συναντάει ...
Το πρωί, πολύ νωρίς, κι ενόσω ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το ετοιμόρροπο κτήριο, συναντάει ...
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ
Σκορπιός και Μοναχός
Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, ...
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, ...
ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Το ρολόι που σταμάτησε στις επτά
Σ' έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς.
Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ' ένα ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στη διάρκεια της ημέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από τις στάχτες του σαν το φοίνικα.
ΤΗΣ ΕYΗΣ
Η πεταλούδα που δεν πέταξε ποτέ.
Καθισμένος σε καρέκλα ύπνου
παρατηρώ ένα σκουλήκι να ανεβαίνει σέρνοντας το μεγάλο κορμό της
βελανιδιάς. Τα μάτια μου έμειναν εκεί καρφωμένα
με μια αγωνία στις άκρες του χρόνου
Κι έτσι πέρασαν οι μέρες
τα χρόνια
η ζωή
και το σκουλήκι κλεισμένο στο άσπρο κουκούλι της μαγείας του άρχισε να
μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη πεταλούδα ...
παρατηρώ ένα σκουλήκι να ανεβαίνει σέρνοντας το μεγάλο κορμό της
βελανιδιάς. Τα μάτια μου έμειναν εκεί καρφωμένα
με μια αγωνία στις άκρες του χρόνου
Κι έτσι πέρασαν οι μέρες
τα χρόνια
η ζωή
και το σκουλήκι κλεισμένο στο άσπρο κουκούλι της μαγείας του άρχισε να
μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη πεταλούδα ...
ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Η ιστορία με την αλατένια κούκλα
Μια μέρα ρώτησε τον Νασδρεντίν Χότζα ένας μαθητής του: Πες μου δάσκαλε, πως θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της Αλήθειας;
Ο Νασδρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός το μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε πονηρά και του είπε: «σαν την ιστορία της κούκλας από αλάτι». «Δηλαδή;» ρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλος τον κοροϊδεύει. «Άκου την ιστορία, λοιπόν, είπε ο Νασδρεντίν, όχι όμως με τα αυτιά σου, αλλά με την καρδιά σου.
Και να η ιστορία που είπε ο Νασδρεντίν.
ΤΗΣ ΣΑΒΒΙΝΑΣ
Η ιστορία ενός μολυβιού (του Paolo Coelho,)
Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο....
Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο....
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
Ύμνος στην αισιοδοξία...
Η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνιά του δρόμου, μ' ένα λουλούδι στο χέρι...Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις...Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος... Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους... Έχεις πάντα το χρόνο να σηκωθείς...Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε...Γι' αυτό και γίνονται θρύψαλα...
" Πηγή: Το χρώμα του φεγγαριού-Α.Παπαδάκη...
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ
Διαγωνισμός τραγουδιού
Μια φορά έφτασε στη ζούγκλα μια κουκουβάγια που είχε ζήσει αιχμάλωτη και εξήγησε σε όλα τα ζώα τις συνήθειες των ανθρώπων.
'Έλεγε, για παράδειγμα, ότι στις πόλεις οι άνθρωποι ταξινομούσαν τους καλλιτέχνες με βάση τη δεξιοτεχνία τους, με στόχο να ξεχωρίσουν τους καλύτερους σε κάθε τομέα - ζωγραφική, σχέδιο, τραγούδι..
Η ιδέα να υιοθετήσουν ανθρώπινες συνήθειες κέρδισε ...
'Έλεγε, για παράδειγμα, ότι στις πόλεις οι άνθρωποι ταξινομούσαν τους καλλιτέχνες με βάση τη δεξιοτεχνία τους, με στόχο να ξεχωρίσουν τους καλύτερους σε κάθε τομέα - ζωγραφική, σχέδιο, τραγούδι..
Η ιδέα να υιοθετήσουν ανθρώπινες συνήθειες κέρδισε ...
ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ
Ο κύκλος του 99
Ζούσε μια φορά και έναν καιρό ένας βασιλιάς. Αν και είχε τα πάντα ήταν συνέχεια θλιμμένος. Είχε και έναν υπηρέτη που ήταν συνέχεια πανευτυχής! Κάθε μέρα τραγουδούσε και χαμογελούσε! Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Μια μέρα ο βασιλιάς τον φώναξε να τον ρωτήσει ποιο ήταν το μυστικό ...
